| تصویر =[[پرونده:Screenshot ۲۰۲۵۰۵۰۴ ۰۷۵۴۲۸ Chrome.jpg|بندانگشتی|کتابی درباره اشاعره]]

| گرایش =سنی

| از فرقه‌های =کلامی| از شاخه‌های =اهل سنت| باورها =یافتن تعادل بین باورهای دینی و منطق و عقلانیت | داعیان =ابوذر هروی، ابوجعفر سمنانی، ابوبکر باقلانی

| رهبران/امامان =فخر رازی، امام الحرمین جوینی، امام محمد غزالی

| کتاب‌های مهم =الابانه، اللمع

| تاریخ انقراض =

[[اشعریه ]] یا [[اشاعره ]]، نامی است که بر پیروان مکتب کلامی [[ابوالحسن علی بن اسماعیل اشعری ]] گفته می شودمی‌شود. در سده دوم هجری دو جریان فکری در [[امت اسلام ]] رو به گسترش و در تقابل با یکدیگر بودند : یکی جریان [[معتزله]] که بر عقل به عنوان منبعی مستقل برای عقاید و نیز روشی برای دفاع از [[اسلام ]] تاکید می کرد می‌کرد و در به کارگیری آن به [[افراط می گرایید ]] می‌گرایید. از سوی دیگر جریان [[اهل حدیث ]] که منکر هرگونه استفاده از عقل در عقاید بود و ظواهر نقل را بدون هرگونه هیچ گونه تحلیل و تفکر ، تفکر، به عنوان تنها ملاک و مدرک در معارف دینی اعلام میکردمی‌کرد. در گیر و دار مبارزه این دو جریان فکری، مذهب اشعری در اوایل [[سده چهارم هجری ]] در پوشش دفاع از عقاید [[اهل حدیث]] و در عمل به منظور تعدیل این دو جریان و نشان دادن راه میانه و معتدل و موافق با عقل و نقل پا به میدان گذاشت. اشاعره در معنای عام به [[سنت گرایان ]] یا[[ اهل سنت]] و جماعت گفته می شود، می‌شود، یعنی آنان که در برابر [[خرد گرایان معتزلی، ]] [[معتزلی]]، بر نقل(قرآن و سنت)تاکید می ورزند می‌ورزند و [[نقل ]] را بر [[عقل ]] ترجیح می دهندمی‌دهند.<ref>آشنایی با فرق و مذاهب اسلامی ، ص ۷۲</ref>

==زمینه های پیدایش=اساس مذهب معتزله بر استدلال عقلی نهاده شده بود. یعنی متکلمان معتزله تفکر منطقی و استدلال عقلی را بر هر چیز دیگری مقدم می داشتند و روایات و آیات قرآن را با موازین عقلی می سنجیدند، از این رو روش کلامی معتزله به مذاق مذهبی اهل حدیث و سنت گرایان از [[شیعه]] و اهل سنت و فقهای متشرع خوش نیامد و در نتیجه مکتب معتزله را مورد حمله و تکفیر قرار دادند. این مخالفان معتزله، در میان عامه ی مسلمانان متعصب نفوذ مذهبی داشتند و برای مبارزه با معتزله و کوبیدن عقاید آن مکتب به هر وسیله ای متوسل می شدند. به این ترتیب در اوایل قرن چهارم هجری، یعنی هنگامی که [[ابوالحسن اشعری]] (بنیانگذار مذهب اشاعره) بر ضد معتزله برخاست، اوضاع و احوال سیر افکار دینی مسلمانان، یعنی طبقه عوام بر ضد معتزله جریان داشت و حملات اهل سنت و اهل حدیث و فقهای ساده اندیش، از شیعی و سنی، از هر سو به طرف معتزله متوجه شده بود. با آغاز دورهٔ خلافت [[القادر بالله عباسی]] که از عقاید اصحاب سنت و مکتب اشاعره طرفداری می کرد، پیروان معتزله از سنی و شیعی مورد شکنجه و نفی و حبس قرار گرفتند. بر این مبنا، در نیمه ی اول قرن چهارم هجری مکتب کلامی معتزله رو به ضعف نهاد و عقب نشست و حالت دفاع به خود گرفت. در این وضع مساعد، ابوالحسن اشعری، بر ضد معتزله قیام کرد و مذهبی نوین آورد. <ref>مکتب کلامی (مذهب اشاعره)</ref>=

=سیر تاریخی= مذهب ابوالحسن اشعری در طول زمان دچار تحولاتی گشت. دیدگاه های او در آغاز مورد پذیرش علمای اهل سنت قرار نگرفت، به طوری که اینجا و آنجا با او سخت به مخالفت برخاستند. اما این مخالفت ها عملا سودی نبخشید و مکتب اشعری به تدریج بر حوزه های فکری اهل سنت چیره شد.<ref>{{تاریخ فرق و مذاهب اسلامی، ص ۷۶</ref>اسلامی}}

=اشخاص مهم= سیر تاریخی==[[مذهب ابوالحسن اشعری]] در طول زمان دچار تحولاتی گشت. دیدگاه‌های او در آغاز مورد پذیرش علمای [[اهل سنت]] قرار نگرفت، به طوری که اینجا و آنجا با او سخت به مخالفت برخاستند. اما این مخالفت ها عملا سودی نبخشید و [[مکتب اشعری]] به تدریج بر حوزه های فکری اهل سنت چیره شد.<ref>آشنایی با فرق و مذاهب اسلامی، ص ۷۶. </ref>

از نظر سیاسی، در زمان حکومت [[آل بویه]] شرایط مناسبی برای [[عقل گرایان]] به وجود آمد و [[اشاعره]] وضعیت مطلوبی نداشتند، زیرا آنان از یک طرف پیرو [[مذهب شیعه]] بودند، که مدافع [[عقل گرایی]] است، و از طرف دیگر برخی از آنان [[اهل فضل]] و [[علم]] و ادب و مدافع آزاداندیشی بودند. بدین جهت در دربار [[آل بویه]] [[مکتب شیعه]] و [[مکتب اعتزال]] رونق یافت. با به قدرت رسیدن [[سلجوقیان]] وضعیت به سود [[اشعریان]] تغییر کرد و مذهب [[اشعری]] در جهان [[تسنن]] مقامی ممتاز به دست آورد، زیرا توسط [[نظام الملک]] [[وزیر]] [[سلجوقی]] (۴۸۵م) [[مقرّر]] شد که در دو مدرسهٔ [[نظامیهٔ بغداد]] و [[نیشابور]]، تعلیمات بر وفق مذهب اشعری باشد. از آن پس [[مذهب اشعری]]، مذهب رسمی [[اهل سنّت]] گردید. <ref>فرق و مذاهب کلامی، ص ۲۰۲. </ref> ==اشخاص مهم== از مشاهیر متکلمان اشعری می‌توان اشاره کرد به: * '''ابوالحسن اشعری''': بنیان گذار [[مذهب ]] اشاعره [[علی بن اسماعیل ]] معروف به [[ابوالحسن اشعری]](۳۳۰_۳۶۰ه) از مردم [[بصره ]] و ساکن [[بغداد ]] بود. نژاد او با نه واسطه به [[ابو موسی اشعری]]، از [[اصحاب پیامبر]] می رسیدمی‌رسید. وی تا چهل سالگی پیرو و طرفدار مکتب معتزله و شاگرد مکتب [[ابوعلی جبائی]] بود، اشعری در اصول معتزله صاحب نظر و و در [[مسائل کلامی ]] آن مذهب متبحر بود اما بعد از مدتی از [[جبائی ]] و در نتیجه از عقاید [[معتزله ]] کناره گرفت. پس از آن تحولی در عقیده و فکر [[اشعری ]] به وجود آمد و از مذهب معتزله جدا شد و مدتی به تنهایی با متکلمان معتزله به مبارزه پرداخت، و بر ضد آن قیام کرد و خود یک نظام عقیدتی و کلامی دیگری

* '''[[ ابوبکر باقلانی]] ''' :

اولین شخصیتی که پس از [[اشعری ]] از این حوزه برخاست، [[ابوبکر محمد بن طیّب باقلانی]] (م.۴۰۳ه ق) بود.وی از نامدارترین [[فقیهان]] و متکلمانی بود که از اشعری پیروی و از آرای او سخت جانبداری می‌کرد. [[ابن عماد حنبلی]] دربارهٔ [[باقلانی]] گفته است:<<او دانشمندی اصولی و اشعری، و در آغاز سدهٔ چهارم هجری [[مجدّد دین]] بود. او پارسایی بود که کسی [[نقیصه]] و لغزشی از او به یاد نداشت.>> باقلانی آرای اشعری را که به اجمال در دو کتابش، [[الابانه]] و [[اللمع]]، آمده بود، با شرح و بسط بیشتری مطرح ساخت و آن را در قالب یک نظام کلامی انسجام بخشید.<ref>آشنایی با فرق شیعه در برابر معتزله و مذاهب اسلامی، اشاعره، ص ۷۶۱۹۲</ref>

* '''[[امام الحرمین جوینی]]''': اما بیشترین تاثیر در گسترش [[مذهب اشعری ]] به دست [[امام الحرمین جوینی]] (م.۴۷۸ه ق)صورت گرفت.[[ خواجه نظام الملک]] پس از [[تاسیس ]] مدرسه [[نظامیه ]] [[بغداد ]] به سال ۴۵۹ هجری، [[جوینی ]] را برای تدریس به آنجا فراخواند. [[جوینی ]] نزدیک به سی سال به ترویج مکتب اشعری پرداخت و از آنجا که [[شیخ الاسلام ]] و امام [[مکه ]] و [[مدینه ]] بود، نظرهایش در سراسر [[عالم اسلام ]] با احترام مورد پذیرش قرار گرفت. از طریق آثار جوینی مکتب اشعری رواج گسترده ای گسترده‌ای یافت، تا جایی که به عنوان کلام رسمی جامعه [[اهل تسنن ]] تثبیت گردید. جوینی به اندیشه های اندیشه‌های اشعری رنگ عقلی واستدلالی و استدلالی بیشتری داد.<ref>آشنایی با فرق و مذاهب اسلامی، ص ۷۷. </ref>در [[رسالهٔ نظامیهٔ]] او آمده است که بعضی به [[تأویل]] آیات کتاب خدا معتقد شدند، درحالی که علمای گذشته از تأویل آیات خودداری، و ظواهر آیات را در موارد خود اجرا و معانی آنها را به پروردگار واگذار می‌کردند.<ref>شیعه در برابر معتزله و اشاعره، ص۱۹۳.</ref> ==عقاید مهم==

==پراکندگی جمعیت==* '''گسترش مذهب اشعری خود در کتاب مقالات اسلامیین [[خراسان]] و اختلاف المصین می گوید [[ماوراءالنهر]]''':<<عقاید کلامی ما عبارت است پس از روزگار شاگردان مستقیم ابوالحسن اشعری، که در [[خراسان]] مذهب استاد خود را استوار ساختند، در طبقهٔ دوم [[متکلمان اشعری]]، سه تن از تمسک شاگردان [[باهلی]] به کتاب خدا عنوان اساسی ترین حاملان بازنگری در این مذهب به شمار می‌روند: [[قاضی ابوبکر باقلانی]]، که بیشتر در [[عراق]] موثر بوده است، [[ابن فورک اصفهانی]] که در [[شیراز]] و [[نیشابور]] فعالیت‌های گسترده‌ای انجام داد و سنت پیامبر. آنچه [[ابواسحاق اسفراینی]] که از اصحاب پیامبر در [[اسفراین]] و تابعین آنان [[نیشابور]] فعالیت‌ می‌کرد. در طول سده‌های پنجم و پیشوایان حدیث نقل شده می پذیریم ششم هجری، [[ابوحامدمحمد غزالی]] و آنها [[فخرالدین رازی]] دو دانشمند اشعری بودند که در تاریخ [[علم کلام]] به طور عام، نقش برجسته‌ای ایفا نموده‌اند. [[فخر رازی]] به خصوص در [[هرات]] نقش اساسی در گسترش [[مباحث کلامی]] داشت. البته در سدهٔ چهارم هجری نیز، جمعی از [[عالمان اشعری]]، مذهب خود را بر عقاید استدلالی در خارج از [[خراسان]] منتشر ساخته و منطقی ترجیح می دهیم در بخش‌های گوناگون [[عراق]]، [[حجاز]] و [[شام]] به آنچه تبلیغ پرداخته‌اند که از جمله می‌توان به [[ابوذر هروی]] ساکن [[مکه]]، [[ابوجعفر سمنانی]] ساکن [ احمد بن حنبل[بغداد]](که بزرگترین پیشوای سنت گرایان و اهل حدیث [[موصل]] و مخالف سرسخت معتزله همچنین [[ابوالفتح سلیم بن ایوب رازی]] در [[صور]] اشاره کرد. * '''گسترش مذهب اشعری در غرب اسلامی''':در گسترش [[مذهب اشعری]] در [[غرب]] [[جهان اسلام]]، [[قاضی ابوبکر باقلانی]] اساس تبلیغ به شمار می‌رود. [[باقلانی]] از نفوذ اجتماعی قابل ملاحظه‌ای برخوردار بود و عقاید استدلالی بود، ) معتقد است، ما این نفوذ را در جهت ترویج مذهب اشعری در میان عموم به کار گرفت. [[عضدالدوله بویهی]] او را در سال ۳۷۱ هجری به عنوان [[سفیر]] [[خلافت بغداد]] به [[بیزانس]] فرستاد. [[اشاعره]] در [[بغداد]] آن روزگار، از جمعیت قابل ذکری برخوردار بودند؛ اما با وجود این، قدرت یافتن روزافزون [[حنابله]] در [[بغداد]] اوضاع را برای رشد اشاعره در [[عراق]] نامساعد ساخته بود. در [[شام]] نیز معتقدیم به دلیل حضور و نفوذ وسیع [[فرقهٔ کرامیه]]، تبلیغ [[اشاعره]] چندان موفقیت آمیز نبود. نفوذ [[مذهب اشعری]] در [[مغرب]] تا [[آفریقا]] ادامه داشت؛ اما [[مصر]] به دلیل دوام پایگاه‌های [[خلافت فاطمی]]، با هر عقیده ای که وجود غلبهٔ مذهب [[شافعی]] و [[مالکی]] بر محیط [[اهل سنت]] این منطقه، تا میانهٔ سدهٔ ششم هجری، محیطی مساعد برای ترویج مذهب اشعری نبود. با عقیده ی او مخالف باشد، مخالفیمحذف اقتدار سیاسی [[فاطمیان]]، [[صلاح الدین ایوبی]] بی‌درنگ زمینه را برای رشد مذهب اشعری در [[مصر]] فراهم نمود.<ref>مکتب اشاعره، سایت ویکی فقه..></ref>

. پروین گلی زاده، * درآمدی بر آرائ کلامی و متکلمین(اشاعره)، پروین گلی زاده، نشر الیما.

.امیر صادق تبریزی، شرح عقاید اهل سنت * اشاعره و جماعت، ماتریدیه در جهان معاصر، سید لطف الله جلالی، انتشارات کردستانادیان و مذاهب.

* آشنایی با فرق و مذاهب اسلامی، رضا برنجکار، نشر طه، ۱۳۸۷، فایل pdf.*مقالهٔ مکتب کلامی: مذهب اشاعره، یوسف فضائی، اردیبهشت ۱۳۵۶، شمارهٔ ۵۰.* شیعه در برابر معتزله و اشاعره، هاشم معروف الحسنی؛ ترجمهٔ محمدصادق عارف، مشهد:بنیاد پژوهشهای اسلامی، ۱۳۷۹.* فرق و مذاهب کلامی، علی ربانی گلپایگانی، قم:مرکز جهانی علوم اسلامی؛ ۱۳۸۱.* مکتب اشاعره، ویکی فقه. [[رده:فرق و مذاهب اسلامی]]