بهائیت: تفاوت بین نسخهها
(←پیدایش) |
(←پیدایش) |
||
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
==پیدایش== | ==پیدایش== | ||
| − | فرقه بهائيه، منشعب از [[فرقه بابيه]]است، بنيان گذار آيين بهائيت، ميرزا حسينعلى نورى معروف به بهاءاله است، و اين آيين نيزنام خود را از همين لقب برگرفته است.بهائیت، یک فرقه مذهبی و سیاسی است که در قرن سیزدهم هجری قمر بنیانگذاری شد میرزا حسینعلی نوری از پیروان سید علیمحمد باب بود و پس از درگذشت باب، فرقه بهائیت را پایهگذاری کرد.<ref>تاریخ فرق و مذاهب اسلامی، رضا برنجکار،ص،۱۰۶</ref> | + | فرقه بهائيه، منشعب از [[فرقه بابيه]] است، بنيان گذار آيين بهائيت، ميرزا حسينعلى نورى معروف به بهاءاله است، و اين آيين نيزنام خود را از همين لقب برگرفته است.بهائیت، یک فرقه مذهبی و سیاسی است که در قرن سیزدهم هجری قمر بنیانگذاری شد میرزا حسینعلی نوری از پیروان سید علیمحمد باب بود و پس از درگذشت باب، فرقه بهائیت را پایهگذاری کرد.<ref>تاریخ فرق و مذاهب اسلامی، رضا برنجکار،ص،۱۰۶</ref> |
=سیرتاریخی= | =سیرتاریخی= | ||
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۰۲
نویسنده سعیده رمضانی
محتویات
تعریف
آیین بهائی یکی از ادیان توحیدی است که در قرن نوزدهم میلادی توسط بهاءالله در ایران بنیانگذاری شد. این دین بر اصول وحدت انسانی، صلح جهانی، و هماهنگی دینی تأکید دارد. پیروان این دین به اصولی همچون برابری جنسیتی، تعلیم و تربیت همگانی، و عدالت اجتماعی پایبند هستند. بهائیان معتقدند که همه ادیان از یک منشأ الهی هستند و هدف نهایی آنها ایجاد وحدت و صلح در جهان است.[۱]
پیدایش
فرقه بهائيه، منشعب از فرقه بابيه است، بنيان گذار آيين بهائيت، ميرزا حسينعلى نورى معروف به بهاءاله است، و اين آيين نيزنام خود را از همين لقب برگرفته است.بهائیت، یک فرقه مذهبی و سیاسی است که در قرن سیزدهم هجری قمر بنیانگذاری شد میرزا حسینعلی نوری از پیروان سید علیمحمد باب بود و پس از درگذشت باب، فرقه بهائیت را پایهگذاری کرد.[۲]
سیرتاریخی
دولتها
بغداد کربلا نجف .[۳]
اشخاص مهم
بهاالله عبدالبهاء شوقی افندی باب طاهره قره العین [۴]
انشعابات
فرقه بهائيه، منشعب از فرقه بابيه است. بنيان گذار أيين بهائيت،ميرزا حسينعلى نورىمعروف به بهاءالله است ، و اين أيين نيز نام خود را از همين لقب برگرفته است . بهائیت بيشتر به عنوان يك انشعاب از اسلام يا تشيع و يا شاخه اى از متصوفه شناخته مى شد [۵]
عقاید مهم
بهائیت بيشتر به عنوان يك انشعاب از اسلام يا تشيع و يا شاخه اى از متصوفه شناخته مى شد ورهبران بهائيه براى اثبات حقانيت خود از قرآن و حديث به جستجوى دليل مى پرداختند و اين دلايل را براى حقانيت خويش به مسلمانان و به ويژه شيعيان ارائه مى كردند مهمترين متن احكام آنان نيز از حيث صورت با متون فقهى اسلامى تشابه داشت اما فاصله گرفتن رهبران بهائى از ايران و مهاجرت به استانبول و بغداد و فلسطين و در نهايت ارتباط با غرب ، عملا سمت و سوى اين به ويژه اسلام دود كرد آيين را تغيير داد و أن را از صورت آشناى دينهاى شناخته شده..[۶]
پراکندگی جمعیت
در بغداد كنسول دولت انگلستان و نيز نماينده دولت فرانسه با بهاء اله ملاقات كردند و حمايت دولتهاى خويش را به او ابلاغ كردند و حتى تابعيت انگلستان و فرانسه را نيز يشنهاد نمودند. والى بغداد نيز با حسينعلى با بيان با احترام رفتار كرد و حتى براى ايشان مقرى نيز تعيين شد. ميرزا يحيى كه عموم بابيان او را جانشين بلامنازع باب مى دانستند، با لباس درويشى مخفيانه به بغداد رفت و چهار ماه زودتر از بهاء الثله به بغداد رسيد در اين هنگام بغداد وكربلا نجف مركز اصلى فعاليتهاى بابيان شد و روز به روز بر جمعيت ايشان افزوده مى شد.[۷].
منابع تکمیلی
پانویس
منابع
تاریخ فرق و مذاهب اسلامی، رضا برنجکار، تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی. 1387. فایل pdf
ویکی امام خمینی
ویکی شیعه
