شیخ احمد بن زین الدین بن ابراهیم متولد سال ۱۱۶۶ قمری از علمای بزرگ شیعه در قرن ۱۲ و اوایل قرن ۱۳ هجری قمری بود.او بنیان گذار مکتب شیخیه است.شیخ احمد اصالتا اهل احساء بود که در عربستان امروزی قرار دارد؛ ولی بیشتر عمر خود را در ایران گذراند و در شهر هایی مثل قزوین ، کرمان و یزد تدریس کرد. او دیدگاه های خاصی درباره مسائل دینی و فلسفی داشت؛ به ویژه در زمینه معاد جسمانی و معرفت امامان معصوم و نحوه ارتباط با آنها. این دیدگاه ها باعث شد هم طرفداران زیادی پیدا کند و هم مخالفانی در میان علما داشته باشد.