امیرکبیر
امیر کبیر (با نام کامل میرحسین علیخان امیرکبیر) یکی از مهمترین و تأثیرگذارترین رجال تاریخ ایران در قرن نوزدهم میلادی بود. وی در ۱۸۰۷ میلادی در خانوادهای اهل فراهان به دنیا آمد و در دوره ناصرالدین شاه قاجار به عنوان صدر اعظم ایران منصوب شد. امیر کبیر به عنوان یک اصلاحطلب و دولتمرد برجسته شناخته میشود و دوران صدارت او (۱۸۴۸-۱۸۵۱) به عنوان دورهای از اصلاحات عمده در تاریخ ایران به شمار میرود. از مهمترین اقدامات امیر کبیر میتوان به تأسیس دارالفنون (اولین مدرسه عالی ایران)، اصلاحات اقتصادی، اجتماعی و نظامی، تقویت جایگاه دولت مرکزی، مبارزه با فساد در دربار و تلاش برای مدرنسازی کشور اشاره کرد. همچنین، او در عرصه سیاست خارجی با استفاده از دیپلماسی فعال به تقویت روابط ایران با کشورهای خارجی و جلوگیری از نفوذ بیگانگان پرداخت.
اما دوره صدارت امیر کبیر با مخالفتهایی از سوی درباریان و دیگر گروههای قدرت همراه بود و در نهایت او در سال ۱۸۵۱ به دستور ناصرالدین شاه از صدارت برکنار و به تبریز تبعید شد، جایی که در آنجا درگذشت. مرگ او هنوز هم مورد بحث است و برخی منابع او را به قتل توسط درباریان متهم کردهاند.[۱]
- ↑ ویکی پدیا
