سیّد سید علی‌محمد شیرازی (۱۲۳۵ق-۱۲۶۶ق) مؤسس آیین بابی که با لقب در میان پیروانش مشهور به باب نیز شناخته می‌شود، به اعتقاد بهائیان قائم اسلام، پیامبر جدید و بنیان‌گذار دین بابی نقطه اُولی است. او از شاگردان سید کاظم رشتی در کربلا بود. با اتمام هزاره اول و پس از درگذشت حسن عسکری، امام یازدهم شیعیان فوت او در سال ۲۶۰ هـ ق، او جنبش بابی را در ایران بنیان گذاشت ۱۲۵۹ق، مدعی شد که رُکنِ رابع و پیروانی باب (نماینده خاص) امام زمان(عج) است. پس از قشرها و اصناف جامعه آن، هجده نفر از مناطق مختلف ایران را پیروان فرقه شیخیه (معروف به خود جذب کردحروف حی) به وی ایمان آوردند. باب دعاوی خود را به تدریج ظاهر ساخت. در سال ۱۲۶۰ هجری قمری ادعا کرد که باب است دلیل اقدامات یارانش، به دستور حاکم فارس دستگیر و از بوشهر به شیراز برده شد و ۴ سال بعد ادعا کرد که خود مهدی است. دو سال بعد، حکومت قاجار سید علی‌محمد باب را در سن ۳۱ سالگی پس از آنکه خود را «مظهر الهی» نامید آن به اصفهان و کتاب بیان را در بنیاد نهادن دینی جدید نوشت، سپس به دستور میرزا آقاسی، صدراعظم محمدشاه قاجار، به فرمان امیرکبیر اعدام تبریز و زندان چَهْریق منتقل شد.[[https://fa.wikishia.net/view/%D8%B3%DB%8C%D8%AF_%D8%B9%D9%84%DB%8C%E2%80%8C%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%A8%D8%A7%D8%A8 ویکی شیعه]] =پانویس={{پانویس}} =منابع=https://fa.wikishia.net/view/%D8%B3%DB%8C%D8%AF_%D8%B9%D9%84%DB%8C%E2%80%8C%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%A8%D8%A7%D8%A8