بر اساس گزارش‎ منابع رجالی در دوران امام هادی(ع) انحرافاتی از محمد بن نصیر آشکار گردید که منجر به تبری امام از وی و طرد او شد. این وضعیت در دوره امام حسن عسکری (ع) نیز ادامه یافت. انحرافات وی در دوره امام حسن عسکری بر غلو در حق ائمه (ع) متمرکز بود. بنیان‌گذار مذهب نصیریه در دوره غیبت صغری، ادعای [[بابیت]] و [[سفارت]] [[امام زمان(عج)]] کرد. بر اساس این، او مدعی شده بود [[محمد بن عثمان عمری]] دومین نائب از [[نواب اربعه]] امام زمان(عج) است. این اقدام وی موجب شد از حلقه نزدیکان امام منع شود. ابن نصیر پس از مطرود شدن، ادعای نبوت و الوهیت کرد. او به [[تناسخ]] معتقد بود و درباره امام هادی غلو کرده، ادعای ربوبیت وی را مطرح می‌‎کرد.<ref>فریدمن، یارون. نصیری ها-علوی‌ها، انتشارات بریل،2010.</ref>

این گروه در کوه‌های شمال غرب سوریه ساکن شدند و طی قرون در حاشیه جهان اسلامی و تحت فشار حکومت های عباسیان و عثمانی ها زندگی کردند. در دوران استعمار فرانسه، علویان فرصت حضور در ارتش و هادهای دولتی را پیدا کردند که باعث ارتقای موقعیت اجتماعی آنان شد. با روی کار آمدن [[حافظ اسد]] 1970 و پس از او [[بشار اسد]]، علویان به جایگاه سیاسی بی سابقه ای رسیدند.<ref>دایرة المعارف اسلام، چاپ دوم.</ref> [[رده:فرق و مذاهب اسلامی]]