در این زمان، عده‌ای از مسلمانان در برابر قول به قضاء و قدر حتمی، که مستلزم نوعی جبر است، برای انسان، در برخی از اعمالش قائل به قدرت و استطاعت ایجاد فعل یعنی اختیار شدند و از سوی مخالفانشان قدریه نام گرفتند. ولی آنها خود این نام را نپسندیدند؛ زیرا آن را نوعی توهین تلقی کردند و شایسته مخالفان خود دانستند و آنها را قدریه نام نهادند(<ref>جهانگیری،ص۴). این احتمال به نظر قوی می‌نماید که حرکت قدریه اولین بار در عراق ، در شهر بصره ، که در آن روزگار محل برخورد تمدنها و تلاقی افکار بوده پیدا شده و از آنجا به سایر نقاط راه یافته.اما عده‌ای برآنند که این حرکت در شام پیدا شده و لاهوت مسیحیت در پیدایش و یا پرورش و گسترش آن مؤثر افتاده است (جهانگیری،ص۴و۵)</ref>.

برخی منابع، نخستین قدری، یعنی سوسن نصرانی، از اهالی عراق بوده است. کسانی هم که نخستین قدری را معبد جهنی می‌دانند، معتقدند که او قول به قدر را در بصره ظاهر ساخته است(<ref>الملل و نحل،ص۶۴)</ref>. 

قدریه نخستین همان مرجئه قدریه هستند که دو اعتقاد مهم داشته اند اعتقاد به ارجاء و اعتقاد به تفویض و نفی تقدیر الهی است مهمترین افراد این گروه معبد جهنی و غیلان دمشقی است(<ref>برنجکار،ص۳۰). قدریه نخستین همان مرجئه قدریه هستند که یکی از فرقه های مرجئه به شمار میروند. اینان دو اعتقاد مهم داشته اند: یکی اعتقاد به ارجاء و دیگری اعتقاد به تفویض و نفی تقدیر الهی در افعال انسان غیلان دمشقی، محمد بن شبیب ، ابی شمر صالحی و خالدی جزو این فرقه ذکر شده اند(برنجکار،ص۲۷)</ref>.

قدریه نخستین همان مرجئه قدریه هستند که مخالفان ظلم و جور اموی که قدریان نخستین نیز یکی از آنها بودند برای مقابله با امویان قضا فرقه های مرجئه به شمار میروند. اینان دو اعتقاد مهم داشته اند: یکی اعتقاد به ارجاء و قدر الهی را لااقل دیگری اعتقاد به گونه ای که معاویه تفویض و امویان آن را تفسیر میکردند و لازمه نفی تقدیر الهی را مجبور بودن در افعال انسان می دانستند، منکر شوند(برنجکار،ص۲۸)غیلان دمشقی، محمد بن شبیب ، ابی شمر صالحی و خالدی جزو این فرقه ذکر شده اند<ref>برنجکار،ص۲۷</ref>.