| توضیح تصویر = مذهب ناووسیه|مؤسس = ابن ناووس| سال تأسیس = بعد از شهادت [[ امام صادق (ع)]]| قدمت = قرن دوم هجری(برابر با قرن هشتم میلادی)| گرایش = تشیع
| گستره جغرافیایی =
| شهرهای مهم =
| زیارتگاهها =
| وقایع مهم = وفات امام جعفر صادق، پیدایش نظریهی غیبت در شیعه
| حکومتها =
| علل پیدایش =
| نامهای دیگر = صارمیه| از فرقههای = شیعه
| از شاخههای =
| باورها = اعتقاد به مهدویت [[امام صادق (ع) ]]| داعیان = مهمترین اعتقاد نقل شده از آنها، در کنار مهدویت و نامیرایی امام صادق(ع)، تکفیر قائلان به عدم تفضیل امام علی(ع) و تکفیر ابوبکر و عمر است.
| فرقهها =
| شاخهها =
| رهبر/امام کنونی =
| رهبران/امامان = [[امام صادق (ع) ]]، عجلان بن ناووس
| آئینها =
| کتابهای مهم =| وضعیت = منقرض شده | تاریخ انقراض =
| تعداد پیروان =
| مؤسسات =
| سیاسی =
}}
{{تاریخ فرق [[ناووسیه]] یا «صارمیه» نام یکی از فرقههای [[امامیه]] از [[شیعه]] از دین اسلام است که پس از کشتهشدن جعفر صادق به وجود آمد. رهبر این فرقه ناووس یا [[عجلان بن ناووس]] از اهالی بصره بود. عدهای او را عبدالله بن ناووس بصری نامیدهاند و مذاهب اسلامی}}بعضی گفتهاند که «ناووس» نام آن قریهای است که پایهگذاران این فرقه اهل آنجا بودهاند و آن قریه نزدیک انبار در اطراف بغداد است
== پیدایش ==
برخی از متکلمان [[شیعه]] در اصل وجود چنین فرقهای تشکیک کردهاند<ref>الفصول المختارة،ص308</ref>.ما عدهای از محققان شرایط دشوار شیعه پس از رحلت امام صادق(ع) و عدم امکان تصریح به امامت [[امام کاظم(ع)]] را در پدید آمدن این گروه و فرقههای دیگری چون [[فطحیه]]، [[اسماعیلیه]] و معتقدان به ولایت [[محمد]] دیباج بیتأثیر نمیدانند<ref>بحوث فی الملل و النحل،ج7، 53</ref>.
{{تاریخ فرق و مذاهب اسلامی}}
===علت نامگذاری===
در وجه تسمیه این فرقه به ناووسیه اختلاف است. بعضی گفته اند که "ناووس" نام آن "قریه ای" است که پایه گذاران این دسته اهل آنجا بوده اند و آن قریه نزدیک انبار در اطراف [[بغداد]] است. عده ای دیگر علت نامگذاری این فرقه را پیروی از [[عبدالله بن ناووس]] دانسته اند.دلیل عمده ناووسیه بر این مدعا احادیثی است که از امامان معصوم جعل کرده اند، ازجمله این که یکی از ناووسیه به نام عنبسه بن مصعب، حدیثی از [[امام صادق (ع)]] جعل نمود که ایشان فرمود: اگرکسی به شما خبر داد که وی مرا غسل داده وکفن کرده و دفن نموده، سخنش را باور مکنید<ref>بحارالانوار، ج37،ص9</ref>.