== پیدایش ==

برخى مانند ابوالفداء در تاریخ خود مدعى هستند که این نام از نام نصیر، غلام و مولاى آزاد شده [[على‏ بن ابى ‏طالب علیه ‏السلام]] گرفته شده است. او در قرن سوم هجری ادعای بابیت کرد و دیدگاه‌های باطمی خاصی داشت که از سوی شیعیان طرد شد.

بیشتر مورخان و نویسندگان ملل و نحل پیدایش این مذهب را در قرن سوم هجری دانسته‎ اند. این فرقه در دوره امام حسن عسکری(ع) یا دوران غیبت صغرا در عراق شکل گرفت. این فرقه به [[محمد بن نُصیر]] از نزدیکان [[امام هادی(ع)]] و بنابر برخی منابع از اصحاب امام حسن عسکری(ع) منتسب است.<ref>https://fa.wikishia.net/view/%D8%B9%D9%84%D9%88%DB%8C%D8%A7%D9%86_(%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%87)</ref>

این گروه در کوه‌های شمال غرب سوریه ساکن شدند و طی قرون در حاشیه جهان اسلامی و تحت فشار حکومت های عباسیان و عثمانی ها زندگی کردند. در دوران استعمار فرانسه، علویان فرصت حضور در ارتش و هادهای دولتی را پیدا کردند که باعث ارتقای موقعیت اجتماعی آنان شد. با روی کار آمدن [[حافظ اسد]] 1970 و پس از او [[بشار اسد]]، علویان به جایگاه سیاسی بی سابقه ای رسیدند.<ref>دایرة المعارف اسلام، چاپ دوم.</ref>

==اشخاص مهم==

خصیبی از عراق به حلب رفته و در دوره [[سیف الدوله حمدانی]] دعوت خود را ادامه داد. خصیبی توانست با آمیختن آموزه ‎های نصیری با تصوف و همچنین با حمایت دولت حمدانی به ویژه سیف‎ الدوله پایه‎ های نصیریه را در شام تثیبت کرده و به طور کلی انتقال نصیریه از عراق به مناطق شمالی شام را فراهم کند.<ref>برومند اعلم، جامعه علویان سوریه، ص۶۶.</ref>

== پراکندگی جمعیت ==

هم‌اکنون علوی‌ها بیشتر در سواحل سوریه و استان [[ختای]] در [[ترکیه]] متمرکز هستند. به‌طور تقریبی سیزده درصد جمعیت سوریه علوی هستند. در سوریه آن‌ها قدرت سیاسی قابل توجهی را به دست آورده‌اند. آن‌ها از زمان سرپرستی [[فرانسه]] بر سوریه مقامات مهمی در ارتش به دست آورده و با به قدرت رسیدن [[حزب بعث]] در سال ۱۹۶۳ موقعیت بهتری به دست آوردند اما پس از رسیدن [[حافظ اسد]] به قدرت بود که جایگاه آن‌ها کاملاً مستحکم شد. از بین ۳۳ افسر نظامی ارشد منتخب حافظ اسد برای فرماندهی نیروهای مسلح، و سرویس‌های امنیتی و اطلاعاتی بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۷ حداقل ۱۹ نفر علوی بوده‌اند. با این حال به نظر نمی‌رسد وضعیت سیاسی اجتماعی علوی‌ها در جامعه سوریه به‌طور کلی بهبود قابل توجهی کرده باشد.<ref>غالب طویل، تاریخ العلویین، ص۵۲۱-۵۲۳.</ref>

== باورها و اعتقادات ==

انحرافات شدید غالیانه علویان ارتباط محکمی با شرایط خاص تاریخی، جغرافیایی و بستر عقیدتی که در آن رشد کرده‎ اند دارد. از جمله این شرایط خاص می‌توان به فشار حکومت‎‌‎‏‍های جور و تعصبات مذهبی دولت ‎های سنی مناطق شام، سکونت در مناطق مرزی میان مسلمانان و صلیبیان و حملات مداوم صلیبی ‎ها به آنان، و انزوای جغرافیایی و قطع ارتباط آنان با مراکز تشیع امامی اشاره کرد. این وضعیت منجر به تأثیر آنان از تصوف، اسماعیلیه و مسیحیت شد. البته برخی از گزارش ‎های صاحبان کتب فرق و مذاهب درباره علویان سوریه نیز اتهاماتی بوده که به آنان زده می‎شد که آن نیز ناشی از تعصبات مذهبی این دسته از نویسندگان است.<ref>بروند اعلم، جامعه علویان سوریه، ص۱۴۴ و ۱۴۶.</ref>

==منابع تکمیلی==

==منابع==