غیبت صغرا
غیبت صغری در ادبیات شیعی به معنای غایب شدن کوتاه مدت است و بنابر اعتقادات شیعیان دورانی است که در آن حضرت مهدی (علیهالسلام) زندگانی مخفی و فقط از طریق نمایندگان چهارگانه (نواب اربعه) خود با شیعیان ارتباط داشته است. این دوره از سال ۲۶۰ ه.ق (۸۷۴ م) آغاز و در ۳۲۹ ه.ق (۱- ۹۴۰ م) پایان یافته است.
