نظر دیگر، سابقه آن‏ها را از این هم عقب‏ تر مى‏برد و مدعى است که دلیل نام‏گذارى نصیریه، به دوران فتوحات و فتح شام مربوط است.<ref>ابوموسى حریرى، العلویون النصیریون، ص 29-30.</ref>  نویسندگان دیگر، نظیر ولف و ارنست رنان یادآور مى‏شوند می شوند که نام نصیریان اسم تصغیر از لغت عربى نصاراست عربی نصار است و نصیریان به معناى معنای «مسیحیان کوچک» است. وى وی استدلال مى‏کند میکند که دشمنان نصیریان به ‏طور تحقیرآمیزى آن‏ها طور تحقیرآمیزی انها را به واسطه کثرت اعمال و آداب شبه مسیحى‏شان مسیحی شان به این نام خوانده‏ خوانده اند. با این اوصاف این‏که اینکه نصیریه از نام پیشوا و مؤسس آنان محمد بن محمدبن نصیر مشتق شده است درست ‏تر تر به نظر مى‏رسدمی رسد. ابن نصیر از وکلاى وکلای امام عسکرى عسکری علیه ‏السلام السلام بود که دچار انحرافاتى انحرافاتی شد و پیروان وى وی که بعدها توسعه یافتند نصیرى نصیری نامیده شدند. <ref>متى موسى، «پیدایش نصیریان»، ترجمه حسین مفتخرى، فصلنامه تاریخ اسلام، ش 3، زمستان 79، ص 107-122.</ref> نصیریه را انصاریه و علویه نیز مى‏گویند. <ref>محمدجواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامى، ص 442.</ref> در دوران ما این فرقه به علویان معروف‏ اند. دراین ‏باره، دو نظر نیز وجود دارد: یک نظر مى‏گوید که نصیرى‏ ها از ابتدا به علویان معروف بوده‏ اند و علت اصلى اطلاق نام نصیریه به علویان همان علت است که به موجب آن به شیعه [[رافضى]]، [[سبئیه]] و ... گفته‏ اند و آن به قصد دشمنى و تشنیع بوده که فراوان اتفاق افتاده است. و نظر دیگر این‏که، واقعیت این است که این فرقه همواره به عنوان نصیریان شناخته شده است؛ نامى که بر وجود مذهبى در قرن سوم هجرى/نهم میلادى دلالت دارد. علاوه براین، باید این نکته نیز خاطر نشان شود که علوى، اصطلاحى عمومى است و غالبا به همه شیعیانى اطلاق مى‏شود که از على علیه‏ السلام متابعت کرده و معتقدند او وارث و جانشین پیامبر صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏آله در رهبرى جامعه مسلمانان مى‏باشد.<ref>هاشم عثمان، تاریخ العلویین، وقائع و احداث، ص 15.</ref>