کندی در بیان طبیعت نفس می‌گوید نفس جوهری بسیط، الاهی و روحانی است، نه طول دارد نه عرض و نه عمق. نوری است از انوار باریتعالی. ولی هرگز صریحاً نمی‌گوید که نفس قبل از بدن موجود بوده یا آنکه با جسم آفریده شده و در آن حلول کرده است.<ref>مقاله علم‌النفس، علی‌اکبر وطن‌پرست، مجله کتاب ماه علوم و فنون، آذر 1388ش.</ref> کندی اضافه می‌کند: ما در این جهان کاروانی هستیم که از پل یا معبری می‌گذریم در اینجا درنگی نخواهیم داشت. کندی می‌افزاید: مقام و قرارگاه اصلی ما عالمی است اعلی و شریف، که ارواح ما پس از مرگ بدان عالم منتقل می‌شوند.<ref>مقاله علم‌النفس، علی‌اکبر وطن‌پرست، مجله کتاب ماه علوم و فنون، آذر 1388ش.</ref>  کندی در این گفتار، صریحاً به بقای نفس اقرار می‌کند و در پایان رساله در تأیید گفته‌ی خود چنین می‌گوید: «ای انسان نادان، آیا نمیدانی نمی‌دانی که بقای تو در این جهان لمحهای لمحه‌ای بیش نیست و تو به عالم حقیقی خواهی رفت و در آنجا تا ابد خواهی ماند؟».<ref>مقاله علم‌النفس، علی‌اکبر وطن‌پرست، مجله کتاب ماه علوم و فنون، آذر 1388ش.</ref>