یکی از سؤالاتی که درباره تاریخ عرب قبل از اسلام وجود دارد، این است که سب و ناسزاگویی دشمنان در اشعار عرب قبل از اسلام مورد نکوهش قرار میگیرد؛ اما همین سب و ناسزاگویی در برخی ادعیه ازجمله زیارت عاشورا وجود دارد.
==فرق حرام بودن فحش و لعن و نفرینناسزا==در احادیث و سیره معصومان، فراوان وجود دارد که ایشان از دشنامدادن نهی از دشنام داشته اندشده است. (<ref>[http://kayhan.ir/fa/news/93613 ببینید])</ref>
البته دشنام، ناسزا و فحش دادن در اسلام حرام و گناه است. اینکه نام کسی را به زشتی ببرند و عیب کسی را برشمارند و با عناوین و القاب زشت و بد به کسی ناسزا بگویند، در آیات قرآن و روایات اسلامی، همه اشکال آن حرام و گناه دانسته شده است. ==تفاوت ناسزا و لعن==آنچه که در زیارت عاشورا وجود دارد، لعنهایی است که مخاطب آن دشمنان اهل بیت (ع) میباشند. امام حسین(ع) نیز در روز عاشورا به برخی لعن فرستاد و نفرین کرد. نفرین به معنای دعای بد، ضد آفرین است. نفرین بیانگر نفرت و بیزاری شدید انسان از شخص یا چیزی است و از آنجا که توانایی دفع آن را ندارد، به دعا متوسل میشود تا ضمن اعلان بیزاری، از کمک الهی برای از میان بردن و یا رهایی یا دوری از آن بهرهمند شود. نفرین در شرایطی انجام میشود که انسان به عجز و ناتوانی خود پی برده و از خداوند ربالعالمین یاری میجوید تا از شر آن در امان ماند.
البته «لعن» به معنای راندن و دور کردن از روی خشم و غضب نیز گاه در همین معنا به کار میرود؛ چرا که لعن انسان به معنای دعا و نفرین بر ضد دیگری است؛ هر چند که این واژه و اصطلاح وقتی در خصوص خداوند به کار میرود معنایی دیگر دارد؛ چرا که لعن خداوند در دنیا به معنای قطع رحمت الهی و عدم توفیقیابی شخص و در آخرت به معنای کیفر و مجازات است <ref>مفردات راغب، ص 741</ref>.
نفرین نسبت به کسانی انجام میگیرد که برخلاف ارزشها، هنجارها و بارهای راستین عقلانی، عقلایی و وحیانی عمل میکنند و به هنجارشکنی دست میزنند.
==پانویس==
{{پانویس}}