=سیرتاریخی=
این جریانات برای مدتی آرام شد تا دیدگاهها و عقاید وهابیت بر نظریههای{{ احمد بن عبدالحلیم بن تیمیه }} (مشهور به ابن تیمیه) و مبانی سلفی او مبتنی است. او که در قرن هفتم ۸ هجری قمری میزیست و حنبلی مذهب بود، عقاید و آرایی ارائه کرد که پیش از آن در هیچ یک از مذاهب اسلامی وجود نداشت.<ref>بحوث فی الملل و النحل،331.</ref>. فقهای بزرگ اهل سنت آن زمان {{اقوال وی را مردود و محکوم دانستند و بسیاری از علمای دینی در بلاد اسلامی با او مخالفت کردند. برخی او را کافر دانسته و برخی دیگر خواستار حبس او شدند.<ref>وهابیت از دیدگاه مذاهب اهل سنت،ص57-43.</ref>. با این مخالفتها، عقاید ابن تیمیه}} سر برآوردتا قرن ۱۲ هجری قمری رونق نیافت. در این قرن بود که محمّد بن عبدالوهّاب نجدی به احیای نظریههای او پرداخت. او که در آغاز هواخواهی نیافت، به سال ۱۱۶۰ق. به شهر دِرعیّة(دَرعیّه) از شهرهای مشهور نَجْد رفت.<ref>کشف الارتیاب، دارالکتب اسلامیه،9و10.</ref>. امیر آن دیار، محمّد بن سعود بود و عقاید عبدالوهّاب را برای تقویت حکومت خویش مناسب دید. محمّد بن سعود با محمّد بن عبدالوهّاب قرار گذاشت تا نیروی حکومتی خویش را برای تبلیغ و ترویج مذهب او به کار اندازد؛ به شرط آن که محمّد بن عبدالوهّاب نیز از گذر جایگاه دینی خویش، حکومت را تأیید و تقویت کند. از آن پس، این دو تن به شهرهای بسیاری لشکر کشیدند و هر کس را با عقاید خویش ناسازگار یافتند، کافِر خوانده و کشتند. بدین سان، روز به روز قدرت آل سعود رو به فزونی گذاشت و در سایه آن، آیین وَهّابی نیز گسترش یافت. چون امپراتوری عثمانی به دست کشورهای استعمارگر تجزیه شد، عربستان به آل سعود واگذار گشت؛ زیرا آنان بسیار قدرت یافته بودند و باورهایشان با اهداف استعمارگران ناسازگار نبود.<ref>تاریخ و نقد وهابیت،102-41.</ref>.از آن زمان وهابیت مذهب خاندان حاکم بر کشور عربستان است و وهابیان میکوشند تا مذهب و در واقع گرایشهای سیاسی فرقه خویش را در دیگر کشورهای اسلامی ترویج دهند
=دولت های مهم=
