'''بهائیه''' نام فرقه‌ای است که پس از مرگ باب، توسط یکی از پیروان او به نام [[میرزا حسینعلی نوری]] شکل گرفت که در قرن سیزدهم قمری پدید آمد. میرزا حسینعلی از پیروان سید علی‌محمد باب بود که پس از درگذشت باب، فرقه بهائیت را پایه‌گذاری کرد. پس از بهاءالله،‌ پسرش عباس افندی معروف به عبدالبهاء و سپس شوقی افندی، نوه دختری عبدالبهاء رهبریِ بهائیت را به‌عهده گرفتند.<ref>ویکی شیعه</ref> پس از شوقی این فرقه با ادعای ظهور مظهر الهی جدید، در تقابل آشکار با اسلام و اصول آن قرار دارد و تلاش کرده با شعارهایی نظیر وحدت عالم انسانی، چهره‌ای جهانی از خود ارائه دهد.<ref>کتاب «بهائیت» نوشته دکتر فصلنامه بهائی شناسی،دکتر رسول جعفریانجعفریان،پاییز و زمستان ۱۳۹۵</ref>

رسید. این گروه، اکثریت بهائیان دنیا را تشکیل می‌دهد.<ref>کتاب «بهائیت» نوشته دکتر «فصلنامه بهائی شناسی،دکتر رسول جعفریانجعفریان،پاییز و زمستان ۱۳۹۵</ref> 

<ref>کتاب «بهائیت» نوشته دکتر فصلنامه بهائی شناسی،دکتر رسول جعفریانجعفریان،پاییز و زمستان ۱۳۹۵</ref>

بهائیان در برخی شهرهای ایران مانند اصفهان، شیراز، تهران و یزد بیشتر ساکن بودند، اما پس از انقلاب اسلامی ایران، بسیاری از آن‌ها به خارج مهاجرت کردند.<ref>کتاب «بهائیت» نوشته دکتر فصلنامه بهائی شناسی،دکتر رسول جعفریانجعفریان،پاییز و زمستان ۱۳۹۵</ref>