== پیدایش ==

برخى مانند ابوالفداء در تاریخ خود مدعى هستند که این نام از نام نصیر، غلام و مولاى آزاد شده [[على‏ بن ابى ‏طالب علیه ‏السلام]] گرفته شده است. او در قرن سوم هجری ادعای بابیت کرد و دیدگاه‌های باطمی خاصی داشت که از سوی شیعیان طرد شد.

بیشتر مورخان و نویسندگان ملل و نحل پیدایش این مذهب را در قرن سوم هجری دانسته‎ اند. این فرقه در دوره امام حسن عسکری(ع) یا دوران غیبت صغرا در عراق شکل گرفت. این فرقه به [[محمد بن نُصیر]] از نزدیکان [[امام هادی(ع)]] و بنابر برخی منابع از اصحاب امام حسن عسکری(ع) منتسب است.<ref>https://fa.wikishia.net/view/%D8%B9%D9%84%D9%88%DB%8C%D8%A7%D9%86_(%D8%B3%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%87)</ref>

این گروه در کوه‌های شمال غرب سوریه ساکن شدند و طی قرون در حاشیه جهان اسلامی و تحت فشار حکومت های عباسیان و عثمانی ها زندگی کردند. در دوران استعمار فرانسه، علویان فرصت حضور در ارتش و هادهای دولتی را پیدا کردند که باعث ارتقای موقعیت اجتماعی آنان شد. با روی کار آمدن [[حافظ اسد]] 1970 و پس از او [[بشار اسد]]، علویان به جایگاه سیاسی بی سابقه ای رسیدند.<ref>دایرة المعارف اسلام، چاپ دوم.</ref>

==اشخاص مهم==

خصیبی از عراق به حلب رفته و در دوره [[سیف الدوله حمدانی]] دعوت خود را ادامه داد. خصیبی توانست با آمیختن آموزه ‎های نصیری با تصوف و همچنین با حمایت دولت حمدانی به ویژه سیف‎ الدوله پایه‎ های نصیریه را در شام تثیبت کرده و به طور کلی انتقال نصیریه از عراق به مناطق شمالی شام را فراهم کند.<ref>برومند اعلم، جامعه علویان سوریه، ص۶۶.</ref>

== پراکندگی جمعیت ==

هم‌اکنون علوی‌ها بیشتر در سواحل سوریه و استان [[ختای]] در [[ترکیه]] متمرکز هستند. به‌طور تقریبی سیزده درصد جمعیت سوریه علوی هستند. در سوریه آن‌ها قدرت سیاسی قابل توجهی را به دست آورده‌اند. آن‌ها از زمان سرپرستی [[فرانسه]] بر سوریه مقامات مهمی در ارتش به دست آورده و با به قدرت رسیدن [[حزب بعث]] در سال ۱۹۶۳ موقعیت بهتری به دست آوردند اما پس از رسیدن [[حافظ اسد]] به قدرت بود که جایگاه آن‌ها کاملاً مستحکم شد. از بین ۳۳ افسر نظامی ارشد منتخب حافظ اسد برای فرماندهی نیروهای مسلح، و سرویس‌های امنیتی و اطلاعاتی بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۷ حداقل ۱۹ نفر علوی بوده‌اند. با این حال به نظر نمی‌رسد وضعیت سیاسی اجتماعی علوی‌ها در جامعه سوریه به‌طور کلی بهبود قابل توجهی کرده باشد.<ref>غالب طویل، تاریخ العلویین، ص۵۲۱-۵۲۳.</ref>

== باورها و اعتقادات ==

با این حال، برخی این عقاید را مربوط به گذشته دانسته و معتقدند نصیریه امروز چنین اعتقادی ندارند. طبق گفته این افراد، امروزه كساني از نصيريه که در سوريه و لبنان زندگي ‌مي‌كنند، خود را شيعه دوازده امامي دانسته و خود را "علويّون" معرفي كرده و موارد بالا مثل [[تناسخ]] و غلو را ردّ كرده و اعتقادات شيعه اماميّه را كاملاً قبول داشته و مي‌گويند: محمد بن نصير نميري، رئيس فرقه [[نميريه]] بوده و در ميان نصيريه و علويّون فقط عدّة‌ كمي غلو كرده‌ و ائمه را خدا دانسته و به [[تناسخ]] اعتقاد داشته اند.<ref>جوادی، نصیریه، علویان و شیعه اثنی عشری، فصلنامه طلوع، ش۷، پاییز۱۳۸۲، ص۷۸.</ref>

==منابع تکمیلی==